Stawka amortyzacyjna w tzw. prywatnym leasingu a lokal użytkowany w biznesie

Polskie organy podatkowe potwierdzają, że podatnicy mają prawo do obniżenia dochodu uzyskanego z tzw. leasingu prywatnego (nie w ramach działalności gospodarczej) o koszty uzyskania przychodów, w tym o odpisy amortyzacyjne. Nieruchomości dzierżawione w ramach dzierżawy prywatnej nadal stanowią środek trwały. W związku z tym może być amortyzowana, jeżeli podatnik podejmie taką decyzję. W praktyce podatnicy mogą mieć trudności z ustaleniem odpowiedniej stawki amortyzacji, jeżeli nieruchomość oddana w leasing prywatny jest użytkowana przez najemcę w ramach działalności gospodarczej (np. jako siedziba).

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przy zastosowaniu stawek i zasad amortyzacji określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z załącznika do tej ustawy wynika zasadniczo, że dla budynków mieszkalnych (lokali) miesięczna stawka amortyzacji wynosi 1,5 proc. i jest obliczana od wartości początkowej nieruchomości (np. ceny zakupu). W przypadku budynków (lokali) niemieszkalnych stawka ta wynosi 2,5 procent. Klasyfikacja środków trwałych jako mieszkaniowych i niemieszkalnych opiera się na rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych.

Organy podatkowe stoją na stanowisku, że kwalifikacja nieruchomości jako mieszkaniowej lub niemieszkalnej powinna być ustalana na podstawie jej przeznaczenia, jak również budowy i wyposażenia. Nie przez sposób, w jaki jest ona faktycznie użytkowana, co w praktyce jest niekiedy niezgodne z jej przeznaczeniem urzędowym. Oznacza to, że nieruchomość, która np. zgodnie z aktem notarialnym ma status mieszkalny, nawet jeśli będzie używana przez najemcę do celów służbowych, powinna być amortyzowana według stawki dla lokalu mieszkalnego (1,5 %), a nie wyższej dla lokalu niemieszkalnego.